De watervallen van de Trevi zonder beschrijving van de obese medemensch.

Na de indrukken van gisteren en zeker ook vanwege de hoge temperatuur gaan we vandaag op zoek naar verkoeling, bij voorkeur in het water. Raften lijkt leuk, het bedrijf reageert helaas niet op de verzonden mail. Volgens TripAdvisor is de watervallen van Trevi een niet te missen bezienswaardigheid in onze omgeving, het water is zeer helder en verkoelend en dat klinkt vanuit de sauna die Airbnb heet, als muziek in de oren. Dan maakt het eigenlijk ook niet uit dat het geen natuurlijke waterval betreft maar een door mensen aangelegd waterwerk dat op gezette tijden aan en uit kan worden gezet. De waterval gaat om 15.00 uur aan lezen we, wij arriveren, stipt als we zijn, om 14.55 uur volledig ingesmeerd met zonnebrandmiddel in zwembroek en bikini, met een tas vol badlakens. Er zijn drie routes naar boven, die voor het gemak nummers hebben, 1,2 & 3. Wij kiezen route 1, de zwaarste want we zijn bikkels. 

Onderaan de waterval staan borden met routes van de wandelpaden die nogal afwijken van hetgeen de realiteit van de klim ons laat zien. Wat erger is: overal is de route opengebroken en is men nog druk bezig de route aan te leggen of te herstellen. En verder lopen er veel mensen met wandelschoenen, veel obese medemensen, maar niemand in zwemtenue. Wel zijn op elke plek regenponcho’s verkrijgbaar. Halverwege de klim toveren we cola en een koud biertje uit de tas met badlakens. Frits rekent ons vrolijk voor dat de totale klim naar de top van de waterval gelijk staat aan driemaal naar Desire en Sebastiaan klauteren op elf hoog zonder de lift te gebruiken. En dat bij 36 graden, terwijl het zeer onwaarschijnlijk is dat we bovenaan zwemwater treffen. En de auto staat beneden, de kaboutertjes zullen die vast niet op ons verzoek boven plaatsen. Na ons op een uitzichtpunt door de waterval te hebben laten benatten slepen we, nog niet tot halfweg gestegen, de tas met badlakens en boeken weer mee naar beneden.

Gezwommen zal r worden! Dus we verplaatsen ons naar een stuwmeer. Uiteindelijk en na veel omhaal, vinden we een strandje, waar we verplicht op een bed moeten liggen en waar echte waterpret wordt bedorven door een laag slik van meer dan een halve meter. Overigens hadden de jongens hier geen enkel probleem mee. Diede vindt een groene slipper in het meer in precies zijn maat, nu kan hij zich voortbewegen op 1 groene en 1 zwarte slipper en is het leed van geen verschillende sokken kunnen dragen, tijdelijk verzacht. Een aanstormende onweersbui noopte ons helaas tot een vroegtijdig vertrek.

Dan volgt nu geen beschrijving van de obese medemens, die was er wel, maar werd bewust genegeerd vanwege een nogal onappetijtelijke kledingkeuze, die uitzicht bood op een oedeemachtige uitstulping op een geheime plaats, niet zijnde de fallus en bedekt met een fikse bos zwarte haren. We keken van schrik een andere kant op en ons meegesjouwde biertje smaakte iets minder aangenaam. 

Op de vraag van de kinderen die zich elke dag herhaalde, namelijk:” wat eten we vandaag?” in de hoop dat wij dan beantwoorden met de mededeling pizza, kwam vandaag een verrassend antwoord in de vorm van een wedervraag. Die luidde:” wat gaan jullie vandaag voor ons koken?”  Ze vatten het sportief op en besloten eendrachtig dat het pannenkoeken werden. Het werd een ongekend feest van heerlijkheden, champignons, schimmelkaas, knoflook en peper doen het uitzonderlijk goed op de door Diede zeer professioneel gebakken pannenkoeken. Enige wanklank kwam vanuit Nederland: de jaloerse reactie van Naomi, die niet kon geloven dat haar jongste broertje haar als koekenbakker naar de kroon steekt. 

Met een buik vol heerlijks is het goed yahtzee spelen, echter de dagwinnaar van gisteren werd al bij het eerste potje zo moe dat hij opgaf en ging slapen. Wie dagwinnaar werd is schrijver dezes even ontFritst, omdat Jarne  besloot dat het eerste potje door de opgave niet meetelde was uiteindelijk onduidelijk wie de winnaar was. Wie verloren had was gek genoeg wel helder maar niet vermeldenswaardig. 

De nacht bracht geen verkoeling, het kwik bleef hangen op een broeierige 36 graden en de luchtvochtigheid was hoog. Terni bleek gelukkig een aquapark met glijbanen te hebben. Althans, dat zei men op TripAdvisor. De routeplanner vertelde laconiek in het midden van twee weilanden dat onze bestemming was bereikt. De oplettende lezer heeft al ras in de gaten dat wij brave burgers voor de tweede dag op rij in het ootje waren genomen door op internet koerende medereizigers die menen dat ergens gezwommen kan worden waar dat helegaar niet mogelijk is. Daar stonden wij weer mooi voor joker met onze tas vol badlakens en zwemoutfit! Dankzij keurig navigeer en denkwerk en een vastberaden volharding hebben we toch een zwembad bereikt en kon het feest der afkoeling beginnen... of toch niet! De badmutsen, meegenomen vanuit Nederland, zaten nog keurig in de rugzak in het appartement. Gelukkig verkochten ze bij het zwemparadijs ook piratenhoofddeksels, zodat niets de tewaterlating van de twee zeerovers in de weg stond. 

Door onweer weggejaagd vertrokken we richting Assisi, de stad van de katholieke abt die een groot hart had voor dieren. Het onweer achtervolgde ons, zodat we een kerk in vluchtten. De kerk was bezaaid met protserige gouden engeltjes en afbeeldingen van heilige tafereeltjes en Christus aan het kruis had een aureool van kerstlichtjes. De voorganger zat verstopt onder de onzichtbaarheidsmantel van Harry Potter en bleek niet te kunnen stoppen met aanroepen van de heilige maagd Maria. Een kleine schare gelovigen repliceerde de onzichtbare pastor.

Zo tegen 7 uur kregen Jarne en Diede pizza-kippendrift. Dit leidde uiteindelijk tot de keuze voor een zaak die haar producten met foto’s aan de aspirant gast aanprees, dit niet nadat we eerst een monumentaal zaakje links te hebben laten liggen. We waren daar vijf minuten te vroeg. Enfin, om u niet eerst lastig te vallen met uitgebreide productbeschrijvingem en preluderende cliffhangers, het was niet te eten en dat geserveerd met plastic utilisalien en papieren bekers voor de frisdrank. Zelfs de mannen, doorgaans niet doende het eten te recenseren, vervielen in spotzucht over het geboden voedsel en de kunststoffen presentatie.

De abdij van Franciscus wordt gekleurd door de zachte pasteltinten van de ondergaande zon. Door het strijklicht, licht het zandsteen zacht op. Met het dalen van de zon verschieten de  geel, oranje en roze teinten naar paars en grijs. Terwijl wij, de rust inademend, over het lege plein slenteren, hebben de jongens  een kraantje ontdekt, waarmee ze door de opening deels af te sluiten, elkaar proberen nat te spuiten, zich niet bewust van een fronsende monnik.

Terugreis.

De terugweg leverde nieuw inzichten op, als het tolpoortje niet werkt bij beide bankpassen en creditcards, dan de rode knop indrukken en een warrig verhaal in 100% Nederlands koeterwalen. De dame van de bediening van de slagboom antwoordt dan vriendelijk met arriverdecci en laat je doorrijden: we zoeken thuis wel uit of dit nu gratis was of dat we toch stiekem viermaal betaalt hebben voor dit stukje tolweg. In de Alpen beklimmen we eerst de Berlinapass en aansluitend de Füelapass, laatstgenoemde heeft de afgelopen dagen in onze discussies over de juiste terugroute meerdere bijnamen gekregen, zoals fufuzelapass en fluwelenpass, ondanks deze naamsverwisselingen leverde deze pas fraaie uitzichten en een nieuw actieradius-record op van 2655 km op 1 tank. Ondanks de zeer zorgvuldige navigatie lukt het wederom Oostenrijk te vereren met een kort illegaal bezoek. We zijn uitsluitend in het bezit van een Zwitsers vignet en aan beide kanten van de autobahn staat de polizei te suffen in de brandende zon, zodat wij volledig ongestoord onze criminele gang kunnen gaan. Zodra we Duitsland bereiken zijn we niet meer misdadig en klinkt er olijk van de achterbank dat papa hier 180 reed, dat wij dat ook kunnen en wellicht voor het donker thuis kunnen zijn. Dat was een optie geweest als de Duitse autobahn niet bemenscht was geweest met vrachtwagens, auto’s met visjes, wegwerkers, campers, caravans, motoren en andere overbodige snelheidsbeperkers; wij zijn blij als we harder kunnen dan 80 km pu. En dan hebben we het niet over de stau, de stau en verderop weer stau!

Voorbij Koblenz staan we op enig moment geheel stil en dat moment wordt al snel een half uur. Op dit moment ( nu) mogen we af en toe een paar meter rijden om vervolgens weer jaloers te zien hoe de auto’s op de rechterbaan nog verder mogen opschuiven. Op de vluchtstrook staat een yup treurig naar zij Maserati Quatroporto te kijken. Verder op staat de Polizei te niksen, De weg splitst zich op in een rijstrook die op de linkerrijstrook is gelegen. Kennelijk is deze gebarricadeerd. Wij passeren links op de rechterrijstrook, vrolijk de nog erger getroffenen toezwaaiend. De vulkanoloog verondersteld een brandramp, wanneer we rookwolken zien. Een lichte teleurstelling wordt zichtbaar als het ordinair asfalteerwerk betreft. Uiteindelijk rijden we weer, nog steeds onkundig over de aard van ons ongerief.

Om door te kunnen rijden dient er wel om de 1000 kilometer wat diesel te worden gevoerd aan de rode bolide, anders issie snel geneigd om dienst te weigeren. Die 1000 kilometer is een rekbaar begrip, immers als je bergop rijdt is de dieseldrift groter dan bergafwaarts. Wij hadden uiteraard zowel bergop als bergaf gereden en bij het bereiken van de landsgrens gaf de Volvo electronisch aan flinke dorst te ervaren. De boordcomputer weigerde zelfs prijs te geven welke actieradius er ons nog restte. Derhalve is het tot op de dag van vandaag onduidelijk of het ons gelukt is thuis te komen.