Fazant met zuurkool?

14 oktober 2023 - Lusignan-Petit, Frankrijk

In een windmolen uit 1764 logeren we, daarover later meer. Maar tijdens het ontbijt aan de picknicktafel rijdt er eerst een auto met aanhanger vol blaffende honden voorbij en even later stapt er een man naast ons verblijf de weg op, uitgedost in een gevechtsbroek in cammouflagekleuren maar met een fluoriserend oranje jasje en dito pet. De man draagt een geheimzinnig gevormde, langwerpige zwarte tas. Het duurt een eeuwigheid, maar de man lijkt een jager, hij pakt een geweer uit zijn tas en start het wachten op een zich aandienend prooidier, we wachten met hem mee, wachten nog een beetje langer, Frits gaat uiteindelijk maar de ontbijt spullen afwassen, maar de jager staat er als een oranje detail in het groen, wortel te schieten. Hij heeft zich in de afgelopen drie kwartier wel eenmalig 180 graden gedraaid, waardoor hij recht naar de windmolen en dus naar ons kijkt: hopelijk ziet hij ons niet aan voor prooidieren! Mocht dit wel het geval zijn, dan was dit de laatste blog.

De windmolen was vervallen tot een ruïne maar is in 1980 volledig gerestaureerd,  bij de bouw is geen enkele rekening gehouden dan sommige mensen langer zijn dan 1.78 meter!  De eerste verdieping is daardoor een uitdaging van op tijd bukken voor alle balken en biedt één van ons alvast niet de mogelijkheid rechtop te staan! Alles in het huisje is knus, rond van vorm en vergeven van “punaises”, niet het soort waarmee je dingen op een prikbord kunt bevestigen, maar vliegende exemplaren die wij wantsen noemen in Nederland. Er zijn op elke verdieping piepkleine raampjes, maar vanwege de invasie wantsen laten we die gesloten, waardoor we de nacht nogal klam doorkomen. Gelukkig slapen de wantsen ook of geldt er een vlieg verbod als het licht uit is. Het douchen wordt abrupt onderbroken als Frits een verdieping lager meldt dat het water van de douche langs de muur omlaag komt, maar verder is het een zeer idyllische plek waar we zeker wel langer hadden willen blijven!

Waar we ook onze ogen uitkeken was de pleisterplaats Lourdes in de Pyreneeën. Omdat we toch (relatief) in de buurt in een blokhutje verbleven, waar we om 10 uur geacht werden te vertrekken en we pas om 16.00 uur welkom zijn in de windmolen tweehonderd kilometer noordwaarts, bezoeken we Lourdes als tussendoortje. Na de wandelaars van Santiago is dit een zelfde verzameling gelovigen, maar de entourage is van geheel andere orde! Wat een poppenkast! Wikipedia leert ons:” In 1858 verklaarde Bernadette Soubirous, toen 14 jaar oud, tussen 11 februari en 16 juli van dat jaar verschillende verschijningen te hebben gezien van "een witte dame" in de buiten het dorp liggende grot van Massabielle. Achttien verschijningen die niet lang daarna door kerkelijke hoogwaardigheidsbekleders werden beschouwd als die van de Heilige Maagd Maria. Bernadette heeft overigens nooit gezegd dat zij Maria had gezien. Zij sprak van een mooi meisje, ongeveer van haar eigen leeftijd, ongeveer even lang, in het wit, met wie zij oog in oog sprak als waren zij vriendinnen. Zij vroeg wel naar haar naam, maar dan glimlachte de verschijning.”  
De katholieke kerk heeft besloten uit dit verhaal munt te slaan en dat is duidelijk te merken, het wemelt van de winkels die prullaria aanbieden, water flesjes voor het heilige water uit de berg, rozenkransen, beelden van Maria, de emoties van enkele gelovigen doen bijna kolderiek aan! 
 

Intussen is de jager nog steeds naar ons aan het staren en heeft er nog geen schot geklonken, de herten of fazanten hebben besloten dat zij zich op zaterdag niet lenen voor een knal partij!

Foto’s

1 Reactie

  1. Marianne:
    14 oktober 2023
    Idyllische verhalen maar laat de wantsen maar daar. 🤨