Stromboli

Ik sla  Lipari even over en dan stuiteren we met een draagvleugelboot via Vulcano , Salina en Panarea naar Stromboli. Het scheepje stuitert over de golven en het buiswater slaat tegen de ramen. Binnen blijft een clubje Fransen hun zenuwen gesticulerend en schaterlachend de baas. Bij iedere tussenstop kijkt een matroos bronstig naar een blonde in haar mobiel verdiepte medepassagier.  Dit ogenschijnlijk onbelangrijke detail zal later in dit verhaal een omen blijken te zijn. We debarkeren bij SAN Vicenza een hagelwit dorpje aan de zwarte Lavastranden. We klimmen door smalle straatjes, belaagd door langsscheurende tuctucs naar het kerkplein: we zijn op het eiland Stromboli.

Op het plein wachten we op de verhuurder. Vlak bij ons hangt een zwerver rond die volgens mij de geestverruimende middelen heeft aangevuld met wat vulkaanesotorie . Na een kwartiertje wachten blijkt dit onze ‘landlord’. Het huisje lijkt op zijn baasje en diens gebit: alles hangt met touwtjes aan elkaar en is net nog niet stuk genoeg om volledig af te schrijven. Na het meer dan complete en nette huisje op Lipari voelt dit als kamperen en improviseren; de buitenkeuken wordt uit de wind gehouden door woest in je haren wapperende gordijnen, waardoor het enige tijd duurt voordat de spaghetti al dente is! Toch hadden we de spaghetti meer dan verdient na een forse vulkaan-marathon-hike die de kuitjes in lavastenen hebben omgezet. We gingen voor “een kort blokje struinen” door het lieflijke dorpje maar dat escaleerde volledig uit de hand en eindige op de wild bulderende, aspluimen en damp uitbrakende boze berg. 

Zonder kaart maar met eigen inbouw-gps voor ellende, trokken we de vulkaan op. Na een uurtje klimmen troffen we een terras met uitzicht op de kraters van de Stromboli. Net gezeten met een welverdiend ijskoud biertje voor onze neus, bedacht de vulkaan dat het tijd werd voor een show: naast het inmiddels vertrouwde, ritmische enorme gebulder, braakte ze ineens een dikke bruine aswolk uit, gevolgd door een regen van stenen op haar eigen flank. En binnen luttele minuten wederom een dikke bruinzwarte wolk, en nog een, waarna ze dit schouwspel weer afwisselde met binnenwaarts gebrom, gelijkend op onweer maar dan angstaanjagender!

Na nog een biertje besloten we dat dit fraais nog van dichterbij te zien moest zijn en klommen we gestaag omhoog via een lavastenen paadje omringd door de prachtigste bloemen. Bloemsgewijs zitten we hier helemaal in het juiste seizoen, alles wat zich kan hullen in bloesem doet zijn stinkende best zich uit te sloven!

Na verloop van tijd veranderde het pad in een zwart zandpad met willekeurig rondgestrooide brokken lava, een (z)ware uitdaging voor enkels en zwakke knieën, maar wij gingen dapper opwaarts. Het gebulder klinkt hierboven intens, met iedere bocht werd ingeschat dat we nog hoger konden, het plaveisel werd steeds grilliger. Omdat de zon rap ging zakken besloten we dat we dit pas s’anderendaags verder gingen verkennen en op de heenweg hadden we een afslag San Vincenza gezien, hetgeen onze navigatie een kortere route leek. De telefoon was inmiddels stroomloos van alle opnames, dus de gps raadplegen was kansloos. We sloegen af naar rechts.

Het pad naar SAN Vicenza was omzoomd door uitbundig bloeiende planten, kamilleachtigen, fel gebloemde vetplanten, euphorbia’s, vlinderbloemigen en roosjes in diverse kleuren. Helaas de gedroomde geleidelijke afdaling naar het dorp bleek een gemeen parcours bestaande uit scherpe afdalingen en dito klimmen. Zowel in de klim als bij het dalen, begonnen scharnieren en spieren steeds bozer te protesteren. Ergens midden in het parcours, na een scherpe klim zagen we de eerder genoemde jongedame die op de veerboot bronstig werd begluurd, ze lag voorovergebogen over een picknicktafel terwijl achter haar een behulpzame hiker tegen haar aanstaand zich ritmisch bewoog. Zij keken naar ons en wij naar hen en na een paar seconden stopte het ritmisch samenzijn abrupt en stapte de man, een en ander wegfrommelend, naar achteren al sorry prevelend. 

Opgeruimd zetten we de afdaling in, in het vrolijke besef een hoogtepunt te hebben verpest!! 

Na een slopende tocht kwamen we in ons huisje en hebben ons nederig avondmaal bij elkaar gekampeerd.