siracusa en de Etna rookt een sigaar.

Na de Deltawerken in Pantalica te hebben voltooid, verlaten we al hotsebotsend de kloof en nadat we een stukje over de bodemplaat van de auto hebben geschoven, zetten we koers naar Siracusa. Bij binnenkomst van het stadje zien we een foeilelijk kerkgebouw dat qua model het midden houdt tussen een piramide en de Eiffeltoren, zonder ook maar één moment iets van de attractiewaarde van voornoemde monumenten uit te stralen. Als toerist wordt je geacht het oude havenstadje Ortigia, dat met twee bruggen aan de rest van Siracusa vastzit te bezoeken. Zo ook wij, we parkeren op  parkeerplaats, die er voor de stadskas en naar wij op dat moment hopen, het gerief van de toerist is aangelegd.

We slenteren een poosje door het fraaie zandstenen stadje. In het midden staat een uit zandstenen blokken gestapelde kerk, waarbij men kennelijk een Romeinse tempel heeft overtrokken, want de zuilen hiervan zijn in de constructie meegenomen. Op het dak van de kerk torent Sinterklaas boven de stad uit. Annette beleeft haar passie voor gietijzeren balkonhekjes en bijna vallende engeltjes op de kerk, Jarne voor duiven en Diede treft het ook, bij het aquarium is een vijver met karpers.

De staf van het restaurant heeft niet genoeg te doen: de baas (te klein t-shirt om zijn sportschool corpus te benadrukken ) en een onderknuppel, verschuiven alle tafels een paar cm. waarop de bazin (haar sacherijnige uiterlijk billijkte de sportschooloverdaad van haar man) deze gedecideerd in de oorspronkelijke positie terugschuift. Dit ritueel herhalen ze tijdens onze maaltijd gemiddeld driemaal per kwartier. 

Het begint te schemeren als we naar het parkeerterrein terug wandelen. Fluks het kenteken in de hypermoderne parkeergeld- op -eet -machine ingevoerd en... wachten, wachten, transactie geweigerd. Niet getreurd, het is vakantie, we hebben tijd en geduld, nog een keer geprobeerd, eilaas de machine is in ongerede. Ook onze buurman, die de parallelmachine bedient, wordt door hetzelfde euvel geteisterd. Bij nader onderzoek blijkt de alarmknop op het machien ontkoppeld te zijn van de storingsdienst. Er groeit snel een opstootje van driftig bellende en druk palaverende Italianen waar wij wat onthand tussen staan. De duisternis is inmiddels de baas en als Annettes voornemen, de slagboom omhoog te krachtpatseren, niet uitvoerbaar blijkt, dreigen we ons op een langdurig verblijf op een parkeerterrein te moeten voorbereiden. Merkwaardig genoeg ontsnappen we door voor de slagboom te gaan staan, hardnekkig een minuutje te wachten waarop, nogal onverwacht, de slagboom omhoog gaat. We zijn toch echte Hollanders want we vertrekken spoorslags!

Eerder deze dag fotografeert Annette de Etna terwijl deze een mooie aspluim uitblaast. Je ziet haar dromen van ernstiger rampen, stromen lava en brullende kraters. Dit zou een voorteken kunnen zijn, er is al meer as dan gisteren. De foto van deze ochtend werd op twitter gezet en de plaatselijke vulkaanexpert Boris riposteerde de foto met een soortgelijk exemplaar en daarbij de mededeling dat, hoewel het prachtige kiekjes zijn, er vooralsnog geen signalen zijn van een op handen zijnde eruptie zijn. Weer een illusie armer, maar omdat morgen ons vertrek van Sicilië in de planning staat is het wellicht beter zo.  Het zou de drie heren de nodige moeite kunnen kosten koers te zetten naar het vaste land met de vulkanofiele als de berg daadwerkelijk voor een spektakel zou gaan zorgen...

Cliffhanger voor de volgende episode: Geen bootje, boodschappen, visite en paniek tijdens een heuse  wolkbreuk.