Napoli en Pompei.

Amateur vulkanoloog op slippers. 

Vandaag start de zoektocht naar de Campi Flegrei, een heel onbekende vulkaan ten noorden van Napels richting Pozzuoli van maar 458 meter hoog maar volgens deskundigen wel een dame met destructieve potenties die vergelijkbaar zijn aan Yellowstone. De afgelopen vijf jaar is Campi Flegrei verantwoordelijk voor een stijging van de plaatselijke aardbodem met 45 cm en is het een kwestie van tijd voordat de boel hier ontploft...er zou sprake zijn van hydrothermal activity en zwaveldamp. Dat laatste is duidelijk te ruiken als we de wijk Solfatara aandoen en een verlaten zwavelbad aantreffen midden in een caldera. Wonderbaarlijk genoeg is de hele caldera/ voormalige krater, volgebouwd met woningen. Alle drie de heren dragen passend schoeisel om op ontdekkingstocht te gaan, de amateur vulkanofiel die ze meesleept op dit levensgevaarlijke avontuur heeft de gympen thuis laten staan: handige Harry! Het geeft de amateur wel de optie gemakkelijk de huidige temperatuur van de bodem te peilen om direct op de hoogte te zijn van oververhitting en mogelijk oprispend magma onder ons, wat aan het einde van de dag resulteerde in pikzwarte voetjes! De helling van de Campi Flegrei is stijl: de Volvo heeft er moeite mee en 50% van de passagiers durven niet verder mee te rijden! Na Solfatara doen we Agnano en Lucrino aan maar van de beloofde hydrothermal activity zien we niets! We besluiten verderop te kijken in Pompei, een wijk van Napels die door een uitbarsting van de Vesuvius in 79 na Christus voor dood en verderf gezorgd heeft maar pas bijna twee eeuwen later herontdekt is. 

Ik hoop wel dat de lezers begrijpen dat we drie nachten bovenop een magmahaard met een doorsnee van 45 km hebben overleefd. We zijn Annette natuurlijk wel ireuze dankbaar dat ze met haar voeten de temperatuur in de gaten hield!  

(Intermezzo: bloggend vanuit de auto onderweg naar de volgende bestemming worden we allerhande gevaren gewaar en worden zelfs aanslagen op ons leven gedaan; een uitwijkende Italiaan wordt van een bijna- botsing afgetoeterd en belendende percelen naast de rijksweg zetten bos en tunnel in vuur, vlam en rook: een enerverende rit dus weer!) 

Pompei is groter en complexer dan gedacht, het betreft een fraai staaltje archeologisch graafwerk wat een complete vesting met allerhande kunstvoorwerpen, muurschilderingen, fresco’s en gebruiksvoorwerpen van twee eeuwen geleden langzaam aan de oppervlakte heeft gebracht en wat bovendien nog niet totaal ontdekt is: een kwart van de stad moet nog opgegraven worden! En het is nu al teveel om binnen twee uur in de brandende zon en tussen de voornamelijk obese toeristen te aanschouwen. Uit bijgevoegde foto moge blijken dat kort na de geboorte van onze lieve heer de Pompeier er behoorlijk gewaagde opvattingen over opluistering van de salon op na kon houden, zonder dat dit tot een kabouter Buttplug achtige rel leidde.  

Strandpret. 

Het is dinsdag en dat is typisch zo een dag om van het strand te genieten en omdat de zon niet verduisterd werd door vulkaanas stond niets een zoektocht naar een Napolitaans strand in de weg. Fluks werd een Lidl tas gevuld met vijf badlakens, zonnebrand, een stapel boeken, vier liter water en waarschijnlijk wat stiekeme bakstenen. Dat hebben we geweten, uiteindelijk moest de route goeddeels te voet worden afgelegd (dan kon Annette meteen op gezette tijden de bodemtemperatuur opnemen

Bij de eerste strandgelegenheid moest voor de parasol 48 euro betaald worden, dus sleepten we de tas naar een volgende gelegenheid. En wat voor gelegenheid! Tussen een pier en de boulevard  achter wat op het land getrokken vissersboten konden we de tas uitpakken tussen een tiental Napolitaanse families. Het werd een leerzame middag, zo kregen we een inkijkje in heersende locale paedagogiek, hadden we uitzicht op een boeket aan dikke dames en zagen dreigende handtekenen omslaan in innige vriendschap. De mannen trokken zich hier overigens niets van, die vermaakten zich in het water en wilden een lichtgehandicapte juveniele zilvermeeuw meenemen .