Een lange blog over een dag van niks!

Een dag van niks. 

Woensdagmorgen is het alweer tijd om te verkassen, zuidelijker in Italië, in Nicotera wordt op ons gewacht. Een strandmiddag aan de kust van de Tyrreense zee voordat donderdag de oversteek naar Sicilië zal volgen is ons plan. Het opruimen van de Airbnb wordt bruusk verstoord door berichten van seismische onrust op ons einddoel: de Etna! 

Na een rustperiode van 14 maanden laat Etna deskundige Boris op twitter weten dat twee van de vier hoofdkraters ( Noord-West en de Bocco Nuova) gassen produceren en de aarde schokt en beeft. Het avontuur lonkt. Welk een liederlijke timing van deze geliefde berg!

Hoewel Frits zeker meent te weten dat hij echt niet op een ezel past, staat na enig goed verholen mailcontact met de plaatselijke ezelman in Ligualossa, een maandagochtend rit per ezel al wel sluiks op de agenda, we laten hem nog maar even in het ongewisse!

De rit naar het zuiden gaat vlot, maar niet zonder wanklanken vanuit de omgeving, zo trotseren we een bermbrand, die rookkolommen een tunnel in blaast op de andere weghelft en stuurt een medeweggebruiker zichzelf bijna op schoot bij de druk bloggende bijrijder! Gelukkig is de Volvo toegerust met een dappere toeter en is de medeweggebruiker nu vast onder behandeling voor gehoorschade die hij, geheel terecht, aan dit incident moet hebben overgehouden!

Dan bereiken we tenslotte heelhuids de Airbnb, twee navigatie systemen, die het overigens geheel met elkaar oneens zijn, sturen ons dwars door wild woekerende bossages van vrolijk op het plaveisel groeiend riet. De weg is in deplorabele staat, zelfs voor Italiaanse begrippen. Men mag hier 90 km per uur, dat is echter alleen aan te raden in geval van tomeloze levensmoeheid. Omdat we niet levensmoe zijn arriveren we ruim een half uur later dan verwacht. 

De bijrijder maakt melding van een bijzondere opvatting:” ik houd wel van vergane glorie”, bij het binnenrijden van het kleine badplaatsje. Vergane glorie kan inderdaad prachtig zijn, maar hierin hebben de plaatselijke Italianen wel lichtelijk overdreven. Na het appartement te hebben bekeken haasten we ons geschrokken richting de boulevard, of iets dat daar vroeger voor door kon gaan.  Op zoek naar de zee voor de mannen en bier voor de chauffeurs. De eerste strandtent blijkt niet direct de beste te zijn, maar de hitte is overweldigend en de dorst groot. Na een aantal pogingen tot communicatie met de uitbaters met een gezamenlijk IQ van toch zeker 120, veel handen en voetenwerk, prijken er twee glazen birra op de gammele tafel. 

Korte tijd later, net toen alles vredig leek te gaan eindigen, kwam de jongste spruit melden dat zijn zwembroek een confrontatie met de woeste golven niet had overleefd. We mochten geen bilfie maken (helaas) maar de schade was enorm. We druipen af naar het onderkomen en de kinderen spoelen het zeewater, onder dat wat doorgaat voor douche, van zich af. Nadat zij klaar zijn zien we op het balkon aan de achterzijde van de woning de lekkende boiler, er is een emmer onder gezet en het stopcontact hangt er los onder. Hier hadden ze nooit mogen douchen, want ook zij zijn niet levensmoe...

We besluiten dat koken in deze omgeving waarschijnlijk gevaarlijker is dan de plaatselijke horeca te bezoeken die volgens Google uitsluitend pizza’s serveren, te bezoeken. In het wonderlijk tot leven gekomen dorpje vinden we zowaar een gezellig eettentje waar, bij nadere bestudering van de menukaart en het afwijzen van het toeristische driegangen-aanbod, geen pizza’s geserveerd worden, maar wel spaghetti en lokale wijn. 

Eenmaal terug in de Airbnb blijkt dat de dorpelingen hier tijdens de nacht pogingen ondernemen de bouwvallen te restaureren, precies onder ons slaapkamerraam. En niet eventjes, maar gedurende de hele nacht. Het is een getimmer en gezaag van jewelste, er valt dan ook veel te herstellen. Als dan tenslotte de bedgenoot mee gaat zagen is het feest compleet en kan de tijd beter worden doorgebracht met een boek op het balkon, de dag begint daardoor reeds om half vijf, een mooie tijd om volop te genieten van de duizend hanen die wedstrijden kraaien! Tijd voor de rust en vredige omgeving van San’Alfio!