Twee van onze negen levens opgebruikt.

Na een perfecte landing op vliegveld Rome moesten we anderhalf uur wachten op de volgende vlucht. Frits merkt op, in een duistere poging mijn verdwenen vliegangst nieuw leven in te blazen, dat dit tweede toestel zeer oud, hoog bejaard en aftands is. “Grapje”, klinkt het olijk! De stewardess spreekt geen Nederlands maar kijkt desondanks chagrijnig alsof ze er voor wordt betaald.

We stijgen op en er lijkt niets aan de hand, na een uurtje vliegen zet de piloot de landing in, maar hij bedenkt zich halverwege, daarmee Frits op een bedenkelijke tweede plek neerzettend ten aanzien van de vliegangst. Na een extra rondje om de Etna, die zich onder Sahara-zand lijkt te verstoppen, geeft de piloot een melding dat er iets met het vliegtuig niet in orde was en dat hij het nogmaals probeert. Hoe leuk om verder niets te weten! De daling verloopt exact zoals de eerste keer maar ditmaal maakt de piloot de landing af en zien we bij het bereiken van de landingsbaan een helikopter klaarstaan: voor wat, voor wie? Waren wij in gevaar wellicht? Het voelde wel zo, maar we zullen het nooit weten. Met een overlevingsgevoel stappen we een uur later in de bus naar Messina, gevolgd door een tweede bus, een dubbeldekker, naar Milazzo. In die tweede bus kunnen we bovenin plaats nemen, het is een dubbeldekker. Wij zitten bij het raam. Zonder rem of stuur. En de chauffeur rijdt Italiaans, meer uitleg is niet nodig! We hebben het wederom gered is de teneur als we de haven van Milazzo bereiken en wandelen naar de eerste Airb&b.