Bloedmaan en zee-egel.

Eclips. 

Het uitzicht vanaf het terras is na zonsondergang, betoverend. De dorpjes en Catania tonen zich als een lint van lichtjes, terwijl de volle maan zilver in de zee weerspiegeld. Het water van de Middellandse Zee lijkt boven de kim te liggen en zo zweven de lichten van de bootjes door het panorama. Vanavond is het ‘red moon’ en deze is, naar verluid, de langste maansverduistering van de afgelopen eeuw. Vanaf 21.00 uur wordt de maan stukje bij beetje opgegeten door de aarde totdat er een mysterieuze rode schijf rest. Terwijl de min of meer volwassenen sentimenteel naar de lucht staren, vraagt Jarne zich of wat we in Godes naam aan het doen zijn: Als je hebt gekeken, weet je toch hoe ‘t er uit ziet....

Tegen twaalven krijgt de maan stukje bij beetje haar eigen vollemaansgezicht habitus terug. De aangekondigde vallende sterren regen laat zich door één meteoriet zien.

Gatenwegen, plasticsoep en riccio di mare.

Vandaag besluiten we in het binnenland op zoek te gaan naar vergane glorie en onbewoonde vervallen dorpjes, we weten zeker dat die hier zijn. En beren (met of zonder krulstaartjes) daarvan is slechts één persoon in de (hallucinerende) veronderstelling dat die in deze bergen zouden kunnen wonen. Omdat de voorkeur van de jeugd uitgaat naar het strand als eindbestemming, doorkruisen we het eiland van zuid naar noord. De navigatie wordt ingesteld op uitsluiting van snel- en tolwegen, een tas met badlakens, zonnebrandproducten en water is rap ingepakt: het avontuur kan beginnen! We starten in Sant’Alfio en zullen eindigen in Marine di Patti, een afstand van slechts 82 kilometer waar we wel ruim twee uur tijd voor moeten reserveren. Maar daar staat dan wel een strand met uitzicht op de Eolische eilanden tegenover, nog meer vulkanen, dus dat is altijd goed. 

Sicilianen zijn evengoed maar wonderbaarlijke wereldburgers: wegen die zo glad zijn als net geschoren kaken (komt overigens zelden voor) krijgen de snelheidsbegrenzing van 40 kilometer mee. De wegen waar je per direct je assen breekt of je bodemplaat vernaggeld als je 40 zou durven rijden, hebben 90 km per uur als snelheidslimiet. Zo meanderen we ons een weg door de Siciliaanse ruigte, af en toe uiig aangegaapt door een magere koe of nagestaard door een donkerbruine herder. Wellicht lukt het wat filmpjes te plaatsen zodat duidelijk wordt wat de Volvo moest verduren. De enige schade lijkt vooralsnog een lekkage in het ruitensproeisysteem.

Het strand van Patti blijkt voornamelijk voorzien te zijn van keien, kiezels en een enkele topless zonnebadende Italiaanse. Het water is ruim bezaaid met plastic, rietstengels en een wal van grote wanordelijk neergelegde keien waarvan het nut ons ontgaat. Latere onderzoekspogingen  leveren op dat dit een broedplaats is van zachte lieflijke waterplanten, veel kleurige vissen en een enkele gemene riccio di mare. Abusievelijk  vermoede de vulkanologe een zee-anemoon totdat bleek dat een zee-egel zijn stekels in haar voetje had achtergelaten, gelukkig was de bioloog niet te beroerd zich van zijn vakkundige chirurgische kant te laten zien en was na een gewroet en gepeuter het voetje weer als nieuw. 

De terugreis werd, mede door de invallende duisternis, een barre tocht. Niet alleen was de staat van het wegdek onveranderd, maar ook vertelde de chauffeur van dienst,  dat ze aan een lichte vorm van nachtblindheid leed. Op de achterbank was het muisstil en de bijrijder, uiterlijk onbewogen maar van binnen toch licht gederangeerd, las met raspende stem de instructies van het GPS systeem op. Gek genoeg bereikten we ongedeerd het restaurant vlak bij het huisje. Diede en Jarne werden hier van de weeromstuit behoorlijk baldadig.